Andaluzja. W krainie gór i oliwnych sadów.
Iberowie, Maurowie i inni, czyli początek opowieści
Andaluzja. Na początku byli tu Fenicjanie, wielcy starożytni podróżnicy i handlarze,
założyciele Kadyksu – najstarszego miasta w tej części Europy oraz Iberowie, przybyli z Afryki pramieszkańcy tych ziem.
Iberowie byli z pochodzenia Berberami, członkami ciekawego ludu zamieszkującego kiedyś północną Afrykę. Śniadzi, często o niebieskich oczach
i prostych włosach, kiedyś rozdawali karty na tych terenach, a jeszcze dziś żyje ich ok. 20 mln, z czego najwięcej w Maroku.
To po Iberach pozostała nazwa ogromnego półwyspu zajmowanego obecnie przez Hiszpanię i Portugalię,
a przez tysiąc lat ziemie te nazywano Iberią.
W tym czasie [1000 lat p.n.e.] na północy, gdzieś na terenach dzisiejszych Niemiec i północnej Francji mieszkali Celtowie, którzy
drogą powolnej ekspansji zajmowali kolejne tereny.
Kierowali się przede wszystkim na zachód, by przez Francję
[nazwaną przez nich Galią] i Pireneje dotrzeć w VI w. p.n.e. do Iberii, a że w swych podbojach asymilowali
się z rdzenną ludnością, otrzymała ona nową porcję genów. W III w. p.n.e. potęgą na Morzu Śródziemnym była
Kartagina – mocarstwo szukające możliwości ekspansji i rozwoju m.in. na terenach Iberii, co nie podobało się rosnącą
w siłę Rzymowi. I tak wybuchły wojny, zwane punickimi, w wyniku których tereny te przeszły pod jego panowanie,
choć definitywny podbój stawiających opór plemion dokonał się dopiero po prawie 200 latach.
W ten sposób Iberia trafiła pod wpływ kultury łacińskiej, a w trakcie tworzenia nowej administracji pojawiła się nowa
nazwa: Hispania, zaś nasza współczesna Andaluzja została prowincją Hispania Baetica ze stolicą w Kordobie.
Stan ten trwał przez 400 lat. Na początku V wieku z północy nadeszli barbarzyńcy, którzy położyli kres cywilizacji
rzymskiej na tych terenach. Nastały rządy Wizygotów, którzy panowali na tych ziemiach przez trzysta lat,
a ich stolicą było
Toledo, by na początku VIII wieku upaść pod naciskiem Maurów - jak określano przybyłych z Afryki mahometan.
Arabowie tereny przez siebie podbite nazwali Al-Andalus, i obejmowały one nie tylko współczesną Andaluzję, ale większość współczesnej Hiszpanii.
Kilkaset lat ich panowania na półwyspie, to czas rozkwitu kultury, sztuki, architektury i nauki, czego dowodem są budowle przetrwałe
do dziś. To również czas tolerancji i pokojowego współżycia chrześcijan, muzułmanów i Żydów.
Później nastał czas rekonkwisty, gdy chrześcijańscy królowie z północy wypierali Maurów z zajmowanych terenów i spychali
ich coraz bardziej na południe. Od XII wieku, przez 300 lat trwał jeszcze kalifat Grenady, obejmujący współczesną Andaluzję, by definitywnie
zakończyć swój byt w 1492 roku, gdy upadła Grenada atakowana przez zjednoczoną hiszpańską armię. Tak narodziła się nowa, chrześcijańska potęga,
która nastawiona na ekspansję i odkrycia geograficzne przez cztery wieki była mocarstwem światowym, a który to status utraciła w XIX wieku.
Dziś Andaluzja, to kraina geograficzna i autonomiczna wspólnota, jedna z 17, na jakie dzieli się Hiszpania, najludniejsza,
ale i jedna z najbiedniejszych.
I tam właśnie trafiliśmy.
II. Krajobrazy Andaluzji - z okien samochodu i nie tylko
III. Miasta wpisane w historię
IV. Andaluzyjskie impresje
