Zamienię ślubne kwiaty układane
W wiązankę z żalów i smutku
Czemu me życie tak zagmatwane
Nie będzie pięknego ślubu?

I czemuż Panie wyrokiem Twoim
Potrzebni ludzie odchodzą
Smutek zostaje z rodzeństwem moim
Nie mogą otrząść się długo ...

I po kolei zabierasz Boże
Tak drogich mi sercu ludzi
A świat tak pędzi, tak ciągle goni
Losem się sierot nie trudzi!

Odeszli cicho niezauważeni
W rodzinie wyrwa została
Choć My widoku drogiego stęsknieni
Wola Twoja Panie - się stała!